İkinci Dünya Savaşı sonrasında Roma...Sokaktaki insanlara bakın..Savaş sonrası oluşan ekonomik buhran ve işsizliğin getirdiği sefalet,fakirlik ve yoksulluk..Bir iş bulma ümidi ile yıllarca bekleyen insanlar.Döneminin tüm şartlarını sol görüşlü kişilerin eleştirilerine rağmen bu denli gerçekçi yansıtabilmiş bir yapım..Acıyı,hüznü,utancı her şeyi öyle derin bir şekilde empoze ediyor ki...Etkilenmemek mümkün değil.
Ufak şeylerle mutlu olabilmeyi her şeye rağmen başaran sıradan hayatlara şahit oluyoruz.Film boyunca kesilmeyen o yürek yakan müziği ile çaresizlik,umutsuzluk ve bir babanın oğlunun gözü önünde yedi dayak izleyende tokat etkisi yaratıyor.
Belkide yapımın bu kadar gerçekçi yani yeni-gerçekçi akımının önderi olarak gösterilmesinin en önemli payı oyunculuklar.Çünkü filmde oynayan kişiler yine dönemin fakir,yoksul halkından oluşan bir kitle.Böylece oyuncular yüzlerine ve kişiliklerine yapay maskeler geçirmeksizin filmde kendilerini canlandırmışlar..
Çocuk oyuncunun her şeye rağmen gözlerinde eksilmeyen mutluluğa şahit olacağınız bu yapım, sinema tarihinin yapı taşlarından biri olarak gösteriliyor..Yaşasın İtalyan sineması..
Nasılsa sonunda ölmeyecek miyiz? Neden şimdi ölelim ki..
[ A+ ]
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder